Ten utwór to dla mnie coś więcej niż piosenka. To spowiedź. To echo bólu, tęsknoty i walki, którą wielu z nas — mężczyzn — toczy w ciszy. „Dziecko we mgle” powstało w jednym z najtrudniejszych momentów mojego życia — podczas rozwodu i rozłąki z moim 10-letnim synem, który wyjechał na drugi koniec kontynentu. Pamiętam momenty, gdy podczas nagrań musiałem przerwać, bo głos łamał mi się od emocji, a łzy płynęły po policzkach. Każda sesja była jak otwieranie starych ran… ale wiedziałem, że muszę to nagrać. Musiałem to z siebie wyrzucić. Ten utwór dotyka tematu, o którym wciąż mówi się zbyt cicho — męskiej depresji. Od dziecka słyszeliśmy: „Nie maż się.” „Chłopaki nie płaczą.” Te słowa nas kaleczą. Uczą, że emocje to słabość. Że męskość to milczenie i twarda mina. A przecież my, faceci, też czujemy. Też cierpimy. Czasem w samotności, w czterech ścianach, dusimy w sobie ból, który zjada od środka. Niektórzy próbują go zagłuszyć — alkoholem, używkami, przelotnym seksem… A niektórzy, jak mój kolega , Ś.P. Piotrek, już tego nie wytrzymują. Dziś wiem, że męstwo to nie milczenie. Męstwo to odwaga mówić głośno, że coś boli. To siła poprosić o pomoc. Przez lata sam byłem ignorantem. Śmiałem się z terapii, z psychologów, mówiłem: „Ja nie jestem żaden świr.” Dziś wiem, jak bardzo się myliłem. Terapia uratowała mi życie. „Dziecko we mgle” to głos dla wszystkich, którzy zgubili się w mroku — ale jeszcze mają w sobie iskierkę, by wrócić do światła.